Het tweede verhaal over het gemis van uitvaartfoto’s.

Jacqueline van Laarhoven vertelde me dat ze het zo jammer vond dat er geen foto’s waren genomen tijdens het afscheid van hun zoon Alex. Alex is net een oud jaar geworden. Hij overleed vlak na zijn eerste verjaardag.

Zelf fotografeerde Jacqueline wel hoe Alex thuis opgebaard lag en hoe Emma, haar oudste dochter, zo lief bij haar broertje stond te kijken, maar van de afscheidsdag, zijn geen uitvaartfoto’s gemaakt. Dat vindt ze nu eigenlijk wel heel jammer. Ze voelt een gemis van uitvaartfoto’s.

Ik maakte een lijst van Jacqueline haar redenen waarom een boek met uitvaartfoto’s waardevol zou kunnen zijn voor haar en haar gezin:

  • Die week voor de begrafenis is “gek”, en word je helemaal geleefd, maar op die ene dag is dat EXTRA gek: Al die mensen die komen condoleren en die je willen zien… Daar heb je eigenlijk geen ogen voor. Uit zelfbescherming laat je niet alles toe, want je kunt het niet aan. Daardoor maakte ik het niet mee. Ik weet heus nog wel dingen, maar het was zo druk…

  • Op de begraafplaats was er niet voldoende ruimte voor iedereen. Mensen stonden tussen paden in. Later kwamen ze stuk voor stuk bloemblaadjes strooien op het graf. Hier had ik ook graag mooie beelden van willen zien. Dat lijkt me zo waardevol.

  • Ik wilde het graag nog eens terugkijken en opnieuw beleven. Dan zou ik het kunnen gebruiken als een stukje verdriet verwerken. Hoe moeilijk dat ook is, ik denk dat het me echt zou helpen.

  • Ik vraag me ook af of Emma, onze oudste dochter zich die dag nog kan herinneren, zij was nog zo klein. Ze vraagt het eigenlijk best nog wel eens: “Wie waren er allemaal, mama?” En dan noem ik een lijst van mensen op, waarvan ik weet dat zij ze ook kent. Maar dan vergeet ik er zelf al een heleboel.

  • Samen met de kinderen ‘oude’ foto’s kijken geeft een fijn gevoel. Om gezamenlijk herinneringen op te halen en zo met je kinderen te kunnen praten over ons gemis.

  • Ons tweede dochtertje, Charlotte, dat na Alex zijn overlijden is geboren zou dan nog meer begrijpen wat wij hebben meegemaakt; ze krijgt beelden bij een verhaal.

  • Hoe moeilijk ik het ook vind om anderen te confronteren met hun en mijn kwetsbaarheid en zeker om ze te zien huilen, toch wenste ik nu een album van die dag.

  • Ik ben blij dat ik zelf nog foto’s heb genomen toen Alex bij ons thuis was. Ik moet er niet aan denken dat ik geen foto’s zou hebben van Emma met Alex’ handje in haar handjes en van het beschilderen van het kistje. Hoe moeilijk het ook is om deze te bekijken, het geeft een aanknopingspunt voor een gesprek met de kinderen of anderen.

Alex 2

Jacqueline maakte deze foto van Alex toen hij thuis was

Jacqueline heeft zelf een fotoboek kunnen samenstellen waarin ze foto’s van Alex zijn veel te korte leven heeft gevoegd. Daarin staan op het laatst een aantal foto’s van de opbaring thuis. Prachtig gedaan! Dit boek is enorm waardevol, dat kun je begrijpen.

 

Alex opnieuw in the picture

Dit blog begint met een foto van Alex. Deze is ook door Jacqueline zelf genomen. Hij hangt bij hen in huis, maar deze is ook gebruikt voor een bijzondere fotoreportage. Deze heb ik voor ze mogen verzorgen.
De foto van Alex diende ter inspiratie bij de viering van een geboortedag van Alex. We hebben nieuwe familieportretten gemaakt. Met de foto-in-foto formule. Waarin het gezin weer even compleet was.
Een resultaat hangt bij hen thuis aan de wand. Zo kan eenieder zien, dat hun Alex nog altijd bij het gezin hoort.  Want de liefde die blijft!!!
Emma met Alex
Wil je meer zien van deze fotoreportage? Ga dan naar het volgende blog>>> Alex op zijn geboortedag, mee op de foto-in-foto
Graag ontvang ik van jou een reactie onder aan dit blog. Wat is jouw idee bij afscheidsfotografie?
OF: welke bijzondere reden voor afscheids-fotografische momenten heb jij gehoord (van jouw klanten)?

OF: heb je andere ideeën om een voorbij afscheid alsnog in fotografie-vorm weer te geven?

Jouw woorden kunnen helpen anderen inspireren. Doe het gelijk. Dan ontvang je van mij een CADEAU.