Ik bleef kijken naar die ene foto in de serie.. Een hand, een uitgestoken vinger. Op de achtergrond vaag de contouren van een stad, met gekleurd avondlicht. Er is beweging en tegelijkertijd verstilling. De vinger wijst — maar naar wat? Een herinnering van een plek, een richting, een vervagende gedachte? Het roept meer vragen op. Ik voelde het in mijn borst, dat knagende gevoel van iets universeels dat je raakt zonder dat je het meteen kunt benoemen.
De foto is gemaakt door Phillip Toledano, uit zijn serie Days with My Father. Een beeldessay waarin hij de laatste drie jaar van zijn vaders leven documenteerde. Geen klassieke portretten, geen geposeerde momenten. Gewoon wat er wás. Hij maakte een beeld van zijn vader die een krant leest, verlicht door het warme ochtendlicht. Een lege kamer met een stoel die net verlaten lijkt. Zijn gezicht bedekt met een pluche slaapmakser met geborduurde ogen erop. Er zijn foto’s van papiertjes met teksten in zijn vaders handschrift afgewisseld met close-ups van zijn vader op allerlei momenten, zelfs een met zijn hoofd vol shampoo.
Wat me treft, is dat je nergens hoeft te weten wat er precies aan de hand is. Je voelt het gewoon. Het verhaal van verlies en het vast willen houden van wat er nog is, het zoeken naar verbinding terwijl het ‘alleen zijn’ gevoeld wordt. Zijn vader die zonder zijn vrouw zich anders gedraagt en openbaart. En dat is precies waarom ik deze serie zo krachtig vind — en waarom ik dit met jou wil delen, om je te laten kijken naar een serie over verlies.
De korte teksten erbij maken het verhaal krachtiger en indringender. Het verhaal erachter geven een dieper begrip voor de foto’s die je al een gevoel geven.
Op zijn instagram staat slechts een enkel beeld uit deze serie:
Afscheidsfotografie is méér dan uitvaarten vastleggen
Als mensen denken aan afscheidsfotografie, denken ze vaak aan de dag van de uitvaart. En ja, dat is belangrijk. Maar afscheid gebeurt in zoveel lagen. Soms weken, maanden, zelfs jaren ervoor. En ook daarna.
In mijn opleiding vraag ik fotografen opdrachten te maken die verder reiken dan de uitvaart. Beeldverhalen waarin liefde, verlies en herinnering samenkomen. Ze onderzoeken wat afscheid betekent en dat is voor ieder ook verrassend anders. Soms fotograferen ze een hand, een ritueel, een voorwerp of een complete omgeving. Soms gaan ze met een familie op pad die met afscheid te maken heeft op hun eigen manier. En wat er dan gebeurt…
…dan zie ik dat fotografen zichzelf verrassen. Dat er beelden ontstaan die zó persoonlijk zijn, dat ze universeel worden. Die raken, omdat ze geen opsmuk nodig hebben. Beelden zoals die van Toledano.
Niet alleen registrerend, maar verhalend. Niet afstandelijk, maar liefdevol en verbonden.
Wat als jij dat ook kunt?
Misschien denk je nu: “Maar ik ben geen kunstenaar zoals Toledano.”
Weet je wat ik dan zeg? Je hebt geen museum nodig. Geen grote naam. Alleen aandacht en nieuwsgierig zijn naar wat jij kunt maken met je camera.
Geef aandacht aan je eigen herinneringen. Wat fotografie ook kan doen is: een brug slaan tussen wat was, wat is, en wat je opnieuw weet vast te houden.
Zelf zulke beelden leren maken?
Wil jij ook leren om kunstige beelden te maken? Om beelden te maken die ertoe doen, juist omdat ze een verhaal vertellen?
De Make Memories kaartenset heb ik ontworpen om je te inspireren als fotograaf. Met verrassende, gevoelige opdrachten leer je hoe je herinneringen kunt vangen in beeld. Niet per se als professioneel fotograaf, maar als iemand die voelt dat er iets waardevols is om vast te leggen.
Deze kaartenset is er voor jou als je beelden wilt maken die betekenisvol zijn — voor nu én voor later.
Dus neem die uitgestoken vinger van Toledano maar als uitnodiging.
Wie weet waar het naartoe wijst.
👉 Bekijk hier de kaartenset>> inclusief online training voor extra begeleiding geheel gratis.
