Blog
6 stappen zodat je klant rustig kan beslissen
Een schattig veldboeketje stond opeens op de tafel te pronken.
Ik kwam thuis voor lunchtijd en de kinderen sliepen nog…. Dat is apart; mijn kinderen waren het dus niet… By the way, ze zijn te oud om zomaar bloemen te plukken voor mama.
Het is geen moederdag, ik ben niet jarig… hmm wie had dit gedaan?
Elke week staan er wel verse bloemen in huis.
Mijn man weet hoe fijn ik dat vind. Hij brengt me dan ook vaak een mooie bos.
Tulpen in het voorjaar zijn mijn favoriet, met die heerlijke felle en vrolijke kleuren.
Er stond al een vaas met roosjes erin.
Ik brak mijn hoofd er maar niet over, genoot ervan en maakte met mobiel een foto.
Jeff kwam thuis en ik vroeg het hem direct: ‘Hoe komt dat bosje hier op te tafel?”
Hij zei met gepaste trots dat hij de plukker was.
-“What? Really? You did that?” riep ik met gefronste wenkbrauwen en vol ongeloof uit. (note: Ik spreek in het Engels want hij is Amerikaan)
Jeff is een stoere en gespierde man moet je weten. Hij zal hooguit twee tellen mijn handtas vasthouden. Soms moet dat even, wanneer ik mijn jas aantrek en uit de auto gestapt ben en dan staat hij daar met zijn arm vooruit gestrekt en houdt hij de tas vast alsof het een volle poepluier is.
Het is totaal niet cool als man om gezien te worden met een handtas, dus zal hij duidelijk tentoonspreiden dat de tas niet van hem is.
Dus het beeld dat deze man met lieflijke bloemetjes over straat had durven lopen, kon ik mij zomaar niet voorstellen. Dat snap je.
We begonnen enorm te lachen toen ik dat tegen hem zij.
Hij gaf toe dat het best wat raar voelde dat hij zomaar een bloem aan het plukken was. En inderdaad vond hij het heel wat van zichzelf dat hij daarmee over een kilometer steeds weer een bloemetje er bij plukte.
Het is dat er weinig mensen op zijn pad waren, smalle zandpaadjes kent hij genoeg. Veilig genoeg dus om niet gezien te worden.
Dit herken ik ook bij klanten. Die durven ook alleen maar iets wanneer ze zich veilig genoeg voelen.
Klanten zijn hartstikke bang. Ja ook van jou zijn ze bang.
Dat hoeft natuurlijk niet, maar toch is het zo, want we maken ons druk over wat die ander er wel niet van zal vinden…
Of het komt door ervaringen uit het verleden.
Ze zijn bang om teleurgesteld te worden. Beng om de verkeerde beslissing te nemen. Bang om geld uit te geven.
Ondernemers realiseren zich veel te weinig dat het onderbewuste allerlei angsten en risico’s opwerpen in hun gedachten.
Mogelijk krijgen ze allerlei ideeën in hun hoofd, waardoor het eng is om te investeren.
Het is jouw taak om alle risico’s en angsten bij hen weg te nemen. Het is jouw taak om je zo te gedragen dat ze zich veilig bij je voelen.
Wanneer een klant zich veilig voelt kan hij overgaan tot de voor hen juiste keuze maken.
Het liefst willen ze zekerheid, maar nog liever een hand, die ze vasthoudt om verder te komen.
De zekere hand van iemand die de weg al bewandeld heeft en zeker weet dat het goed zal komen.
Iemand die ze meeneemt op de weg van onzekerheid.
Daar zijn een aantal stappen voor nodig. Ik noem er zes:
1) een portie zekerheid van de ondernemer zelf
2) geweldige voorbeelden die laten zien dat jij hebt of kan wat zij wensen
3) antwoorden op al hun vragen die ze niet eens durven stellen
4) vertrouwen van de persoon achter het product of de dienst
5) recensies van nabestaanden die expert-schap aantonen
6) overal gezien en (h)erkend worden, vooral online
De afgelopen 10 jaar heb ik al deze codes gekraakt.
Ik hoorde wat er mis ging bij anderen. Ik zag hoe het werkt wanneer je zelf onzeker bent en geen ervaring hebt. Een groot vertrouwen in jezelf is mooi, maar niet genoeg.
Want we hebben allemaal last van dat onderbewuste die onze gedachten beheerst en ons waarschuwt en bang maakt.
Ik heb me niet om de tuin laten leiden. Ik heb het heft in handen kunnen nemen en heb al zo’n 50 fotografen in het specifieke vak van afscheidsfotograaf kunnen neerzetten.
Naast de opleiding voor afscheidsfotografie is het boek Dat fotografeer je toch niet?! uitgekomen.
In de Corona tijd zijn o.a. huwelijks-, portret- en eventfotografen gaan zoeken naar wat er wel mogelijk is, omdat al hun shoots afgeblazen moesten worden.
Massaal zijn ze zich aan gaan bieden als uitvaartfotograaf. En ze worden heerlijk aan het lijntje gehouden: als ik je nodig heb, dan weet ik je te vinden. De telefoon rinkelt helaas zomaar niet. Zelfs niet als je het gratis aanbiedt!
Uitvaartland zit namelijk niet te wachten op onervaren fotografen. Want bedenk eens hoe men ruimschoots de veiligheid en zekerheid wil voelen ten tijde van verlies.
Het kan maar eenmalig zo’n uitvaart. Daar hoort een ware professional bij, wil een uitvaartleider met je samen gaan werken.
In de opleiding leer ik exact wat de juiste stappen zijn om de juiste samenwerking op te bouwen.
Halen we je onzekerheid weg en bouw je aan vertrouwen op alle vlakken.
Op communicatiegebied gaat er bijvoorbeeld nog heel veel mis. Kun je altijd nog weer blijven leren.
Want ook ik leer telkens weer bij!
Mocht je denken dat uitvaartfotografie bij jou zou passen? Dan help ik je zeker op weg om het juist aan te pakken.
Stap voor stap. In alle veiligheid. Reageer gerust op dit bericht om jouw persoonlijke vragen te stellen.
Je mag ook alvast een stap zetten om te zien hoe de opleiding er uitziet vanaf september 2020, neem hier een kijkje: https://www.afscheidsfotograaf.nl/2020-8
Fijne dag!
Boukje Canaan
Gigantische camera
Een kast van een camera waar wel drie mensen gehurkt in zouden passen, zo gigantisch was dit apparaat.
Wauw was dit echt een camera? En waar diende het voor?
Ja het was een reproductiecamera die gebruikt werd rond 1840 in de lithografie. Het versnelde het proces van rasters aanbrengen op de gladde steen voor het drukken van afbeeldingen.
De plaat uit de camera maakte dat er niet meer met de hand gewerkt hoefde worden om de afdruk op de steen te krijgen.
Ik was in het steendrukmuseum in Valkenswaard. We waren daar om de tentoonstelling van de kunstenaar Alphonse Mucha te bezichtigen.
Ik ben gek op de Art Nouveau en laten ze Mucha nou de Meester van de Art Nouveau noemen.
Hij werd in een klap beroemd door een tekening/affiche met de beroemde actrice Bernhardt (uit Parijs) te maken.
Zijn werk is kenmerkend met zijn sierlijke lijnen, pasteltinten en sensuele vrouw afbeeldingen. Haren wapperen in lange slierten om hun hoofd en stof gedrapeerd om hun lijf. Ik vind ze prachtig. Ik kan er uren naar kijken.
Als puber gebruikte ik het kunstwerk De Kus (ook van Mucha) als inspiratie voor mijn theateraffiche. Deze maakte ik als opdracht op de HAVO tijdens tekenles in linosnede of linodruk (1989).
Mucha maakte reclame uitingen, zoals voor sigarettenpapier, fietsen, cacao, bier, koekjes, enz.
Ik genoot ervan om ze deze posters nu eens niet in een van mijn kunstboeken te bekijken, maar groot tegen de muur. Machtig mooi.
Daarna liep ik verder het museum door met zijn grootste drukpersen en dus ook die gigantische camera.
De steendrukkunst ofwel lithografie werd gebruikt om meerdere afdrukken te maken in kleur. Soms wel 16 lagen.
Landkaarten, sigarenbandjes en poezie plaatjes werden ook zo gemaakt. Sjonge, ik had geen idee!
Je leert al door een bezoek te brengen aan een klein museum.
Het blijven leren is toch super?! Iedere lees, of hoor je iets nieuws, maar niet altijd ben je daar bewust naar op zoek.
Door een museum bezoek kun je open staan om meer te leren van wat je daar tegenkomt.
Ik wil mijzelf inspireren, leren van wat ik daar zie. Je kunt lezen wat het was, wat ervoor zorgde dat iets gemaakt werd, waarom en hoe.
Het maakt dat ik de alledaagse dingen meer ga waarderen. Dat ik meer bewondering heb voor het leven. Dat ik kan genieten van de kleine dingen en dat er meer dankbaarheid komt voor het leven van nu.
Ieder van ons heeft het in zich zitten om te blijven leren. Om te blijven groeien en ontwikkelen. Dat zit in onze nieuwsgierige aard.
Je kiest voor de dingen die jij belangrijk acht, toch stuit je soms op dingen die je vooraf niet mogelijk had gehouden. Je wordt aangewakkerd, geïnspireerd, of gewoon met je neus op de feiten gedrukt.
Graag ben ik de persoon die jou ook inspireert, al is het maar met dit verhaal, of met een ander verhaal.
Ik blijf ze vertellen, omdat ik nu eenmaal iets groters wil bereiken; een emotioneel gezondere wereld.
Met ieder stapje dat ik zet hoop ik daar aan bij te dragen.
Door anderen mijn lessen te geven over afscheidsfotografie (o.a. in de opleiding Bekwaam Afscheidsfotograaf) zijn de stappen iets groter, want zij stappen door met wat ik ze geef.
Wat ik ze geef als aanzet, als inspiratie, als stok achter de deur, als lessen die ze zelf invullen met wat zij nodig hebben om verder te komen.
Daar leef ik voor, om mijn kennis en liefde voor het leven door te geven.
Wil je werkelijk verder groeien als afscheidsfotograaf? Durf dan de stap te nemen en neem contact met me op. (info@afscheidsfotograaf.nl of 06-27028281)
Er zijn al 50+ gediplomeerde afscheidsfotografen.
Zij doen hun werk met passie en vanuit hun eigen intentie iets te mogen betekenen voor anderen.
Machtig toch?
Stuur dit bericht gerust door als je denkt dat het een ander ook kan inspireren.
Het leven stopt niet aan het einde van een zin.
Schijf je in op mijn tips, inspiratie en verhalen: www.afscheidsfotograaf.nl/aanmelden
Fijne dag,
Boukje Canaan
Opleiding verder brengen
Al jaren zit ik in een mastermindgroep waar verschillende ondernemers met elkaar sparren. Dit is enorm waardevol want je kunt je eigen belemmeringen of zelfs successen vaak niet zien.
Zelf leren wanneer je les geeft, lijkt me wel de beste manier.
Als ondernemer moet je het allemaal maar zelf uitzoeken en merk je dat je anderen gewoon nadoet, want zo zal het wel horen. FOUT!
Het is voor mij geweldig om coaching te geven en te ontvangen. Met een ander brein erbij zie je opeens heel andere mogelijkheden. Durf je sneller uit je comfort zone te stappen en onderneem je werkelijk.
Podcasts luisteren doe ik in de auto. Daar krijg ik soms inzichten en ideetjes, maar dan doe ik er niets mee. Want je komt aan op je bestemming en gaat daar doen waar je voor kwam. Alles wat je hoorde verdwijnt op de achtergrond.
Nee het werkt pas wanneer je werkelijk met iemand praat en overlegt en aantekeningen maakt. En dan daar concreet een doel aan hangt.
Het moet helder worden wat je wilt bereiken. Als het blijft bij ideetjes en mooie gedachtes dan komt er werkelijk niets van terecht. Want dan hoef je de eerste stap ook nooit te zetten.
Ik wil met je delen dat ik de opleiding verder wil brengen. Ik merk hoeveel impact het kan hebben wanneer mensen werkelijk aan de slag kunnen gaan met wat ze leren. Met de inzichten die ze opdoen.
Door de opdrachten die ze krijgen is er een stok achter de deur. Met de inzichten en de acties die ze er aan koppelen gebeurt er ook werkelijk wat.
Jezelf motiveren is veel lastiger.
Gisteren sprak ik met een andere ondernemer en in dat gesprek kreeg ik inzichten die ik direct heb omgezet in acties. Een daarvan is dat ik voor de 50+ gediplomeerden een herkenbaar logo heb gemaakt.
Natuurlijk ontvingen ze al een diploma, maar dit zet je niet in postzegelformaat op je site.
Ik hoop dus dat je het plaatje gaat tegenkomen online wanneer je zoekt naar een afscheidsfotograaf.
Het is belangrijk dat mensen te maken hebben met iemand die zijn vak juist uitoefent, om een zo prettig mogelijke samenwerking te hebben en die het juiste verhaal op beeld kan maken.
Het Keurmerk Afscheidsfotograaf is daarna de volgende stap. Dit merk zet je nog een flinke stap hoger. Dan heb je niet alleen de kennis opgedaan, maar dan heb je hier ook gedegen ervaring in en voldoende reviews om dit te onderbouwen. De commissie neemt een assessment af en toetst de competenties.
In 2021 wil ik dat de opleiding ook een groep in België gaat krijgen. We gaan de landgrenzen over.
Een emotioneel gezondere wereld had ik gezegd…
Er zijn al wat online lessen gemaakt, maar daar wil ik ook mee door blijven gaan. De focus zit ‘m behoorlijk op het verder brengen van de kennis.
Samen dragen we afscheidsfotografie verder.
Help me mee om niet alleen het vak bekender te maken, maar ook de professionaliteit ervan.
Deel dit blog dus gerust en geef er jouw reactie onder. Dat waardeer ik enorm.
Fijne dag!
Boukje Canaan
Tijdens opleiding al media aandacht
“Hoe houd je een klant op afstand die nu opeens almaar appjes stuurt na de uitvaart en al dat ze meemaakt aan emoties bij mij op het bordje lijkt te leggen? Hoe ga ik hiermee om?”
Gisteren gaf ik les aan de cursisten in de opleiding “Bekwaam Afscheidsfotograaf” en dat was een van de vragen die voorbij kwam.
We hadden mooie gesprekken met elkaar, want er kwamen heel wat vragen uit de praktijk. De cursisten hebben ook in deze corona tijd allemaal een uitvaart of afscheid mogen/kunnen vastleggen.
In de vorige lesdag kregen ze al tips en tools over communicatie. Nu pakten we daarop door. Want wat is nu slim om te zeggen, of zeg je juist niet, of hoe kleed je het in als je denkt dat iets belangrijk is…?
Tja, is dat van die appjes ook iets wat kan gebeuren dus? Dat je zoveel verbinding maakt met je klant, dat deze zich veilig voelt bij jou en je bondgenoot maakt van allerlei zaken uit het leven van een rouwende?
Je blijkt veel meer te moeten inzetten dan alleen je camera in dit vak. Het is daarom juist zo boeiend voor mij om dit vak te mogen uitoefenen en hierover mijn kennis, ervaring door te mogen geven.
Je krijgt als afscheidsfotograaf bijzondere en intieme gebeurtenissen te zien om vast te leggen.
Al doe je jouw werk als fotograaf veelal op gepaste afstand, je komt in andere opzichten juist heel dichtbij.
Je hoort hoe iemand is overleden. Je maakt mee wie er emotioneel zeer betrokken is en dat ook uit. Je ziet hoe persoonlijke zaken aandacht krijgen en je fotografeert alles wat er voor je ogen gebeurt.
Je wordt toegelaten in een bijzonder stukje leven van onbekende mensen die een verlies meemaken. Jij als vreemde krijgt toegang tot iets wat zomaar niet gedeeld wordt buiten de kring van bekenden.
Dat is bijzonder, dat heeft een andere lading dan alle andere vormen van fotografie.
Marion Verhaaf, huidige student aan de opleiding, mocht een klein stukje schrijven voor de krant waar ze zelf ook voor werkt.
Trots op hoe dit bijzondere vak steeds weer opnieuw aandacht mag krijgen deel ik het ook graag met jou.
Klik hier om te lezen
In september kan ik weer een nieuwe groep aan de opleiding starten.
Mocht je interesse hebben om mee te doen (of ken je iemand die dit zou passen), nu het vak steeds meer erkenning krijgt? Neem dan contact met me op.
Er wordt vooral een fotograaf met vertrouwen ingezet en voorgesteld door een uitvaartverzorger, wanneer deze werkelijk kennis en ervaring heeft.
Uitvaartondernemers stonden er een aantal jaren niet altijd open voor vanwege nare ervaringen met fotografen.
Nu men weet dat er gediplomeerde fotografen zijn en zelfs fotografen die het keurmerk afscheidsfotograaf dragen, is het voor hen logisch om daarmee samen te werken.
De angst en het taboe verdwijnen
Dit vind ik uiteraard een heel belangrijke stap in de ontwikkeling.
Nederland loopt daarin ver voor op onze buurlanden.
Ontwikkelingen en veranderingen ze gaan maar door. We houden ze niet tegen, maar we kunnen ze wel een handje helpen!
Dat is mijn overtuiging.
Fijne dag!
Boukje Canaan
P.S.
Wil je vaker mails met tips of verhalen ontvangen? Stuur dit blog gerust door en schrijf je in op mijn (bijna) dagelijkse mails: www.afscheidsfotograaf.nl/aanmelden
Foto van mij gemaakt door: © Jasmijn van Noort
+50 gediplomeerde afscheidsfotografen kent Nederland nu.
Op zondag 21 juni 2020 mocht ik acht fotografen hun diploma uitreiken. Enorm trots; acht prachtmensen zijn geslaagd als Bekwaam Afscheidsfotograaf.
Het was een feestelijke gelegenheid op een zeer fotogenieke plek: Landgoed Sandenburg met het kasteel op de achtergrond met daarvoor de geslaagden (en ik…)
In maart waren de examendagen al, maar vanwege corona en de maatregelen werd het feestelijke uitreiken van het diploma tot latere datum uitgesteld.
Het was alweer even geleden dat de hechte groep fotografen bij elkaar was. Het werd een bijzonder vrolijk samenzijn waarbij o.a. examinatoren Ger Thonen (zelfstandig ritueel begeleider) en Anja Leinders (communicatiecoach bij Pure Powervrouwen) hun handtekening plaatsten op het officiële document waar er heden 51 van zijn uitgereikt.
Even de optelsom van 51 fotografen in 6 jaar:
- In 2015 slaagden 12 fotografen
- In 2016 slaagden 8 fotografen
- In 2017 slaagden 8 fotografen
- In 2018 slaagden 10 fotografen
- In 2019 slaagden 5 fotografen
- In 2020 slaagden 8 fotografen
Slaagt iedereen zomaar? Nee heus niet.
Het eindexamen is een serieuze aangelegenheid waar gekeken wordt naar vele verschillende onderdelen. Uiteraard is het portfolio van groot belang, maar daarnaast wordt gekeken naar de persoon zelf, hoe deze om kan gaan met situaties van rouw, hoe deze communiceert met de nabestaanden en de samenwerkingspartners, denk o.a. aan een uitvaartleider, ritueelbegeleider of pastoor.
Ook is het ondernemerschap iets waar aandacht naar uitgaat. Is er gekeken naar een doelgroep? Wat zijn de kwaliteiten van de fotograaf buiten het fotograferen om en hoe worden deze ingezet?
Graag stel ik je de huidige gediplomeerde afscheidsfotografen (in willekeurige volgorde) aan je voor:
Patrica Petrick kreeg van de examencommissie heel wat inzichten voor nog verdere uitwerking van het project wat ze zelf gestart was: ze fotografeerde een eigen verlies door oude spullen, documenten en foto’s samen te voegen. Deze hernieuwde foto’s zorgden voor gesprekken en beantwoorden vragen…
Ze bewonderden haar stijl en prachtige totaal-uitvoering en stelden dat we nog heel wat van haar mogen verwachten in de toekomst.
Binnenkort op de site van Afscheidsmomenten te vinden.
William Ista kreeg de meeste lof uitingen op zijn examendossier en zijn presentatie; hij heeft een bijzondere niche binnen de afscheidsfotografie gevonden en neergezet.
Hij gaat aan de slag voor slechthorenden en doven, vanwege dat hij deze wereld zeer goed kent als slechthorende fotograaf.
William zal als brugman fungeren en heeft contacten met partners in de uitvaartbranche die eenzelfde passie voor deze doelgroep heeft.
Een ware Kunst fotograaf noemde Simone Henken* haar. Evalien Ruiter liet tijdens haar presentatie foto’s zien waar examinator Simone (*docent en fotograaf Beeldvoorziening) zeer over te spreken was.
Wat ook opviel was dat Evalien haar kwetsbaarheid durft laten zien en dit vergt moed. Op deze manier maakt ze wonderwel snel verbinding met hen die ook in een kwetsbare afscheidssituatie verkeren.
Yvonne van der Bijl toonde zich als een ware vakvrouw aan de examencommissie.
Technisch vond men haar zeer bekwaam als fotograaf.
Ze maakt al jaren prachtige portretten en leerde afgelopen jaar o.a. meer te werken aan haar zekerheid als ondernemer en ontwikkelde zich volledig als bekwaam afscheidsfotograaf.
Zij is binnenkort ook op de site van Afscheidsmomenten te vinden.
Joke Hoeksema trok de aandacht met zeer frisse en eigen foto’s die veelbelovend zijn voor de toekomst.
Als afscheidsfotograaf kreeg ze de tip om documentair fotografie wat dieper te onderzoeken.
Haar unieke keuze om ‘afscheid van ouderlijk huis’ neer te zetten, beoogt een mogelijke niche binnen de afscheidsfotografie.
Prachtig werk en veelbelovend talent.
Hannie Rademakers is werkzaam in de zorg en kent het werken als stervensbegeleider in een Hospice.
Nu wil ze juist haar fotografie inzetten om twee krachten van haar te verenigen. Zij weet als geen ander hoe het laatste afscheid belang heeft bij goede foto’s van de laatste momenten samen.
Hannie haar doelgroep zijn terminale mensen en het gezin/de dierbaren er omheen.
Rob van der Pijll startte met zijn ondernemerschap direct na zijn examen. In de beelden die hij liet zien tijdens de presentatie werd een humoristische toets gevonden in zijn volwassen werk. Ook zaten hier vier iconische foto’s bij. Overig commentaar was: je fotografeert divers; je foto’s ‘dansen’ van overzicht naar detail met alles er tussenin.
Zijn ervaringen in de gehandicaptensector zal hij inzetten bij het werken in de afscheidsfotografie.
Tinka Duineveld kreeg een extra opdracht, omdat ze te weinig kon laten zien. In no time kon zij werk van twee uitvaarten aanleveren met de nodige reviews. Het leek dus even spannend voor haar of ze het diploma in handen zou krijgen dit jaar.
Ze heeft een prettige samenwerking gevonden met uitvaartondernemers bij haar in de buurt en zal veel mogen betekenen met haar foto’s voor nabestaanden. Afscheidsfotografie is haar nieuwe beroep.
Fijne groep
Een zeer diverse en fijne groep was dit met vele talenten en komende uit verschillende hoeken van Nederland. We hebben een prachtig jaar beleefd en hebben het geweldig kunnen afsluiten.
Een aantal van deze afscheidsfotografen zul je terugvinden bij Afscheidsmomenten, het platform voor afscheidsfotografie in Nederland. En over een poosje gaan enkelen op voor het Keurmerk Afscheidsfotograaf.
Het vak wordt steeds bekender en professioneler. De opleiding Bekwaam Afscheidsfotograaf hanteert als enige in dit vakgebied in Nederland een examen en dus ook een diploma.
Leuk als je hieronder het blog reageert. Laat bijvoorbeeld een leuk bericht achter voor een van bovengenoemde afscheidsfotografen.
Met dank aan © Jasmijn van Noort voor alle foto’s op deze pagina.
Fijne dag!
Boukje Canaan
Hoe online zichtbaarheid is veranderd
Wanneer je start met je bedrijf, denk je vast niet dat je jezelf in de markt wilt of moet zetten. Want je verkoopt een product en/of een dienst en niet jezelf.
Toch blijkt dat het tegenwoordig anders werkt. Want mensen die het beste verkopen zijn diegenen die een persoonlijk verhaal zichtbaar maken. Ze staan zelf op foto of video, ofwel gebruiken anderen om hun waar zichtbaar te maken.
Ik heb het over influencers en personal brand. Op instagram staat het er vol mee. Onze kinderen maken al jaar en dag selfies. zo nodig met getuitte lippen. Onze oudste dochter is zelfs zo effectief dat ze op instagram al gevraagd is om reclame te maken voor bepaalde merken. Ze wordt betaalt voor iedere like!
Mijn hemel, we leven in een totaal andere wereld tegenwoordig, als het gaat om online gedrag. En we moeten mee, willen we wat bereiken.
Onze persoonlijke verhalen zijn belangrijker dan ooit geworden. Anderen willen zien en horen wat we te vertellen hebben. Waarom we doen wat we doen. Weten wat ons drijft. Laten zien wie we zijn.
Je kunt dus online niet meer ondernemen zonder gezicht erbij. En dat hoeft niet per se je eigen gezicht te zijn, dat kan ook die van een ander zijn, zoals mijn dochter wordt ingehuurd… vast goedkoper dan een beroemd model.
Het is zaak dat je snapt dat jouw gezicht of jouw uitingen en stijl de juiste mensen aantrekt. Alleen een website is niet voldoende. Alleen een social media account waar je jouw handelswaar op toont is niet voldoende. Je moet jezelf ook in de winkel plaatsen.
Mensen willen weten met wie ze te maken krijgen. Ze willen je al een beetje kennen voordat ze zaken met je doen. Ze willen al verleid worden, anders komt het niet eens tot een eerste ‘date’ ofwel verkoop.
Omdat online winkelen zo onpersoonlijk is, is het van belang dat je het persoonlijk maakt.
Nu daar kan ik je bij helpen. Ik begrijp dat het niet eenvoudig is om jezelf als verkoopmiddel te zien, maar het doet geen pijn en het kan absoluut plezierig zijn.
Met Anja Leinders heb ik gewerkt aan haar uitingen voor haar website “Pure Power Vrouwen” en verdere online presentatie. We hebben een dag foto’s gemaakt, zodat ze voldoende materiaal heeft voor een hele poos. Ze kan deze inzeten nu en in de toekomst. Want ze schrijft ook blogs en plant haar social media geheel in.
Ik wil jou ook deze kans bieden om iets geweldigs te maken. Iets waar je een hele poos mee vooruit kan.
Samen gaan we de meest geweldige personal brand foto’s van je maken. Deze zijn dan overal te gebruiken voor je marketing online.
Eerst is er een gesprek om te kijken wat je wilt uitstralen, hoe je jouw klanten kunt laten weten wie je bent. Want je laat vast niet alles zien! Je laat alleen dat voor je werken wat nodig is om je klanten aan je te binden.
De voorbereiding is hierbij cruciaal.
Tot eind juni geef ik maar liefst 50% korting op een dagsessie met mij en mijn camera. Maar vergis je niet, mijn coahing vooraf is eigenlijk nog meer waard. Je mag me bellen om eerst dat gesprek aan te gaan! 085-2735323
Ik wens je succes toe en ik zet het zelf ook al jaren in. Voor mijn boeklancering heb ik meerdere foto’s en video’s laten maken. Zonder dat had ik het niet kunnen verkopen.
Laat me je verrassen met waanzinnig goede foto’s, ga hier naar toe indien je weet wat je wenst en meld je met bravoure. Anders zie ik je telefoontje tegemoet om eerst nog af te stemmen.
Fijne dag!
Boukje Canaan
Boukje in Mijn Geheim
Een afscheid hoort bij het leven en foto’s kunnen troost bieden. Ze houden de herinnering levend. Het is helend voor de nabestaanden.
Helaas staat niet iedereen hier bij stil. Daarom ben ik zo dankbaar dat er aandacht voor komt in een blad wat op veel plekken te lezen is.
Zit je bij de kapper, in een wachtkamer, aan een leestafel ergens, dan het is mogelijk dat je Mijn Geheim kunt doorbladeren.
Wie weet kom je dan het artikel tegen dat ik gisteren in de brievenbus ontving.
Het is een behoorlijk interview geworden. Met goede aandacht voor het speciale vak afscheidsfotografie.
Fotografen die niet kunnen werken omdat trouwerijen en evenementen zijn afgelast, storten zich wellicht massaal op wat er wel mogelijk is: uitvaartfotografie.
Dat niet iedereen zit te springen op deze fotografen moge duidelijk worden door het lezen van dit artikel.
Als afscheidsfotograaf vertel ik maar wat graag over mijn vak.
Jet Hoogerwaard interviewde mij voor het blad Mijn Geheim. Ze was zeer geïnteresseerd in wat voor werk ik doe, waarom ik dat doe en hoe ik ertoe gekomen was.
Ook vertelde ik over fotograferen in Corona-tijd. Ik kon voor het blad een foto toesturen van mij met mondkapje voor. Die foto is door een van mijn studenten gemaakt; Nicole Koetze.
Een cursist bij mij in de opleiding kan vaak mee assisteren als tweede fotograaf. Het is belangrijk dat ze ervaring op doen. Dat men ziet hoe het werkt, hoe ik beweeg en communiceer. Achteraf bespreken we de uitvaart en uiteraard de foto’s die gemaakt zijn.
Hopelijk dat het Coronavirus met alle restricties spoedig verdwijnt. Ieder heeft ‘last’ van de regels, maar dit is extra voelbaar tijdens het afscheid. Geen afscheid kunnen nemen is vreselijk.
Bekijk hier hoe groot het artikel geworden is:
Om het artikel gemakkelijk te lezen klik je hier, dan opent gewone tekst.
Uiteraard hoor ik graag wat jij meeneemt uit dit artikel. Zet het in het reactieveld hieronder.
Mis jij foto’s van een afscheid?
Zorg dan dat je contact met me opneemt. Ik luister graag naar jouw verhaal en denk met je mee hoe we een vorm kunnen vinden om jouw verlies op een passende manier in beeld kunnen zetten.
Marlies, Jacqueline en o.a. Robert heb ik fantastisch kunnen helpen na een verlies.
Fijne dag!
Boukje Canaan
PS Wil je niets meer van mij missen? Meld je aan op mijn leeslijst hier>>>
Stuur dit artikel gerust door! DANK.
Geluk zit soms verstopt
Er was eens vrouw, Nellie, van 74 die genoot van haar pensioen samen met haar actieve man. Ze gingen jaarlijks naar Spanje op vakantie met de caravan, werkten graag samen in de tuin, ze zwommen wekelijks en ze maakten graag dagtochtjes.
Plotseling overleed haar man na een kort en hevig ziekbed. Ze werd onvoorzien weduwe.
Ze had niet echt over de dood gepraat met hem. Enkel had hij ooit gezegd dat zij vast langer zou leven dan hem, omdat in haar familie iedereen ouder werd dan negentig.
Ze wist niet hoe ze verder moest zonder hem. Ze had geen levenslust en geen behoefte aan mensen om haar heen. De kinderen en kleinkinderen zag ze niet, zelfs met kerst en rond de jaarwisseling wilde ze geen contact met hen. Ze deed zelfs de deur niet open wanneer ze langskwamen.
Ongeveer een jaar later had haar oudste dochter zich verstopt in de voortuin en wist zichzelf binnen te laten toen Nellie terugkwam van een boodschap. Ze positioneerde zich aan de keukentafel en was resoluut tegen haar moeder dat ze niet wegging voordat ze gepraat hadden.
Nellie wilde nog tegenstribbelen door te zeggen dat ze niet zat te wachten op een les van haar dochter, want ze leefde het leven dat ze wilde. Ze had hen goed grootgebracht en ze hoefde zich niet bemoeien met haar leven. Bovendien zou ieder van hen een mooie erfenis krijgen wanneer ze dood zou gaan en niemand meer tot last zou zijn.
Maar ze wist dat haar dochter niet zou wijken voordat die haar zegje gedaan had. De dochter gaf haar een flinke uitbrander:
Mam, het is een schande; onze kinderen hebben hun opa verloren en dat begrijpen ze, want die is dood. Maar dat ze oma ook nog eens hebben verloren is in een klap wat veel voor hen.
Dat maakte indruk op Nellie. Maar er was nog meer.
Papa zou ongelukkig zijn om te zien wat er gebeurd was. Daarbij zou papa zich schuldig voelen en wensen dat hij niet gestorven was. Hij zou het zichzelf verwijten dat er niets van jou overblijft nu hij er niet meer is.
Na deze tirade liet de dochter een boekje achter op de tafel en verdween met de woorden: Morgen kom ik terug en verwacht ik dat je de deur voor me zult openen.
Het was een boekje over de liefde. Nellie is het gaan doorbladeren en zag dat er passages waren onderstreept. Ze las de confronterende teksten.
Laat een leven van liefdevol samenzijn je zo sterk maken dat de overlevende, wanneer een van beiden sterft, het leven van de ander voortzet. De geliefde leeft voortaan niet meer naast jou, maar in jou. Jullie liefde overstijgt immers de dood en blijft haar warmte uitstralen.
Nellie las het hele boekje in een ruk uit. De volgende middag ontving ze haar dochter met open armen.
Die was overigens zeer blij verrast. Haar moeder had haar haren gedaan, make-up opgedaan, mooie kleren aangetrokken en er stond zelfs gebak op tafel in een opgeruimd huis.
Ze waren elkaar in de armen gevallen en in huilen uitgebarsten.
Nellie stamelde: “Vergeef me, het komt vanaf nu allemaal weer goed.”
Nellie schaamt zich wel over die periode van dat jaar. Ze ziet dat het een ware depressie was, maar heeft zich gelukkig herpakt. Ze is nu 84 en spendeert veel tijd met haar kinderen, kleinkinderen en vrienden.
Ik was flink geraakt door dit verhaal. Je kunt vooraf niet weten hoe mensen reageren op een verlies. Maar het is aan ons om de mensen waarvan we houden te laten weten dat bepaald gedrag meer doet dan zij zelf inzien.
Ik kom er achter dat ieder van ons iemands’ gedrag soms ook toelaat. Want het is niet aan ons om te bemoeien met een ander, zo denken we. We willen een ander geen pijn doen. Het is gemakkelijker je mond te houden.
Dit verhaal illustreert hoe krachtig het kan zijn wanneer je je mond niet meer houdt en eerlijkheid durft aan te gaan. De confrontatie. Een shift, een verandering heeft soms iets heftigs nodig.
Laat me weten of je wat kunt met dit inspirerende verhaal.
Ik wens je een fijne dag!
Boukje Canaan
PS Ik schrijf (bijna) dagelijks. Wat mij inspireert, bezig houdt of waarvan ik mijn kennis wil delen. Als afscheidsfotograaf, vrouw, moeder, ondernemer, levensgenieter wil ik anderen wat meegeven. Soms zijn dit tips, dan gewoon verhalen en andere keren geef ik zelfs een aanbieding weg.
Wil je niets missen? Schrijf je dan hier in.
Bloem-mandala
Door de tuin bij mijn ouderlijk huis struinde ik, op zoek naar bloemetjes, mooie blaadjes en vond ik opvallende vormen aan takjes om een bloem-mandala te maken.
We waren bijeen op de boerderij Hof van Vijfeijken om de sterfdag van mijn moeder, Rikie, te gedenken. Mijn jongste zus had voorgesteld dat we ieder iets meebrachten voor de lunch.
Vooraf brachten we met z’n allen een bezoek aan het graf. Gemma, de beste vriendin van Rikie, bracht een grote tak van een Jasmijn mee. Elf jaar geleden lagen er flinke takken Jasmijn op haar kist. De geur van Jasmijn vind ik heerlijk.
In de middag stelde ik voor om een aantal bloem-mandala’s te gaan maken. Tijdens de wandeling was het zoeken naar bloemen de extra opdracht. Zelf zocht ik door de tuin rond de boerderij.
Verwonderlijk wat je tegenkomt als je met aandacht gaat kijken. De paarse bol aan de top van de bieslooksteel zit vol kleine kelkjes. De tamme kastanje heeft allerlei lange staarten met bolletjes aan het einde van zijn takken hangen. De margriet heeft enorm veel kleine witte blaadjes rond zijn gele kruin en de goudsbloem heeft er nog veel meer.
Op een rond dienblad als achtergrond ging de bloem-mandala gecreëerd worden. Je kiest een bloem of takje uit en kijkt wat je er eventueel mee kunt om er nieuwe vormen mee te maken.
Mandala betekent letterlijk: magische cirkel. Volgens Oosterse wijsheden geven mandala’s inspiratie en innerlijke verrijking. Mandala’s zijn prachtige cirkelvormige figuren met symmetrische of geometrische elementen. De Mandala staat voor het oer-symbool dat geen begin en geen einde kent, als symboliek voor het leven.
De bloemblaadjes mogen van de steel geplukt, takjes en besjes of zaadlijsten, alles mag ontleed worden. Of je nu in de buitenste of binnenste cirkel van het dienblad begint, het maakt niet uit. Je werkt net zolang totdat je tevreden bent met het geheel.
Het ritueel is rustgevend en leuk om te doen. Samen werk je aan een tijdelijk kunstwerkje. Want buiten zal de wind ervoor zorgen dat de mandala geen lang bestaan volhoudt.
Maar dat vind ik zo mooi aan de symboliek van de bloem-mandala: het leven is vergankelijk. Maak er eerst iets moois van en geniet. Want we weten dat we op een dag zullen gaan.
Het was fijn om samen te zijn, allen in nagedachtenis aan Rikie. Onze moeder, Theo zijn vrouw en oma van onze kinderen.
Hopelijk haal jij inspiratie uit dit blog. Het was voor velen in de corona tijd onmogelijk om allemaal afscheid te nemen. Door een ritueel te houden kun je een herinnering koppelen aan een afscheid.
De kleinkinderen hierboven hebben Rikie nooit gekend, maar voelen zeker het gemis. Door dit soort bijzondere momenten te creëeren veranker je het moment en de nagedachtenis. Zij voelden zich betrokken en maakten iets bijzonders in herinnering van oma Rikie.
Hele fijne dag.
Boukje Canaan
PS Wil je telkens mijn verhalen ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn bijna dagelijkse mails: www.afscheidsfotograaf.nl/aanmelden
Het leven moet je vieren
Rikie, mijn moeder hield van feestjes. Ze hield van organiseren en mensen bijeen brengen. Het leven kon haar zoveel bieden vond ze. Geen idee was gek genoeg. Het leven moet je vieren was haar motto.
Het liefst woonde ze met vele mensen samen. Ze bedacht op een gegeven moment dat het geweldig zou zijn om op een kasteel te wonen.
Zo zijn we gaan kijken bij een kasteel en landgoed in Belgie toen ik 17 jaar oud was. Genoelselderen.
Ze zouden daar gaan wonen met nog een aantal vrienden die het ook zagen zitten. Eén gezin zou dan gaan wonen in het huis bij de Orangerie, twee gezinnen in het kasteel zelf en zo waren er vast nog meer plannen.
Er was een enorme wijnkelder en wijngaard hoorde bij het landgoed. We hebben er een dag onze ogen uit gekeken.
Ik fantaseerde al over de bezoekjes met vrienden aan dit kasteel, want lang thuiswonen zou ik toch niet meer. Ik wilde in die tijd op mezelf gaan wonen. Maar het idee dat ons gezin daar zou settelen stond me zeer aan.
Het is uiteindelijk niet doorgegaan, ik geloof omdat een gezin afhaakte. En de koop moest samen gedragen worden. Tijd om een ander gezin te zoeken was er niet, er waren meer kopers.
Later ging mijn broer terug naar Landgoed Genoelselderen en zag dat het een waar wijnkasteel was geworden. Lange tijd schonk hij de overheerlijke wijnen op de conferentieboerderij Hof van Vijfeijken.
Ik heb van mijn moeder zeker geleerd altijd naar mogelijkheden te kijken. Niets is zomaar onmogelijk. Wie weet kan iets niet direct hoe jij denkt dat het zou moeten, of is het op dit moment nog niet mogelijk. Maar bekijk hoe iets wèl mogelijk gemaakt kan worden.
Buiten de lijntjes denken is niet wat je leert in de maatschappij.
Omdenken is niet geoefend. Mijn moeder kon dat als de beste. Ik besef steeds beter wat een hoop ik van mijn moeder heb kunnen leren.
Morgen komen we samen om haar sterfdag te markeren. Ze stierf op 3 juni 2009. Ja haar leven moeten we vieren.
We brengen een aantal van haar vrienden op de been, en allen brengen we wat eten mee voor de lunch. Daarna heb ik een ritueel bedacht om samen haar te eren met bloemen.
Ik verwacht dat mijn vader een stuk uit een boek zal voorlezen. Die traditie zit er bij hem in.
Geen kans laten we voorbij gaan om het leven te vieren, omdat we dat zeker zo geleerd hebben en het bij Rikie past.
Het leven is om te vieren.
Zo zijn mijn man en ik een terrasje gaan pikken gisteravond, nu het weer kan. Want gisteren vierde ik dat op 1 juni mijn boek gelanceerd werd.
En het zal geen toeval zijn, maar Aron kwamen we tegen en kwam bij ons zitten. Aron, die mijn rechterhand was tijdens de crowdfunding van mijn boek.
Het leven zit vol verrassingen. Dat mijn boek is uitgekomen was geen strak plan, want ik heb deadlines niet gehaald. Toch heb ik doorgezet tot het er kwam. Ik heb het mogelijk gemaakt. Met behulp van anderen.
Zonder Aron en de donateurs bijvoorbeeld had ik geen succesvolle crowdfunding kunnen hebben. De kosten voor een boek zijn gigantisch. Ik zal er nooit rijk van worden, want het is geen bestseller.
Het boek DAT FOTOGRAFEER JE TOCH NIET?! is een handboek voor de afscheidsfotograaf. Daarnaast zijn vele hoofdstukken ook interessant gebleken voor mensen in de rouwbranche of uitvaartbranche.
Speciaal om te vieren dat het boek er een jaar is kun je het 48 u lang kopen voor een speciale prijs: € 25 inclusief verzenden. (normaal € 35) Dit aanbod geldt enkel vandaag nog via deze link>>
Voor wie het nog niet gekocht heeft of aan iemand cadeau wil doen.
Hoe erop gereageerd wordt door lezers is werkelijk fantastisch. Zelfs gisteren nog:
Ton Klever
Ik heb met heel veel plezier, interesse en ook dankbaarheid je boek gelezen. Wat een compleet boek, met waardevolle foto’s en mooie beschreven ervaringen. Dit moet toch gaan bijdragen aan een emotioneel gezondere wereld. Dank daarvoor!
Heb je het boek gelezen? Laat me weten wat jij eruit haalde, ik ben reuze benieuwd.
Stuur dit verhaal gerust door aan anderen. Lees je het juist omdat je doorverwezen werd? Het is mogelijk om mijn (bijna) dagelijkse mails te ontvangen en mis geen enkel aanbod dat ik doe. Geef je hier op>>
Fijne dag!!
Liefs, Boukje
Reacties op blogs