Ik bezocht een lezing van Lowie van Gorp over zijn tweede boek ‘We houden je vast’. Vorig jaar bezocht ik een lezing over zijn debuut ‘KanjerGuusje’.
Lowie van Gorp is een inspirerende man voor veel mensen die met verlies te kampen hebben. Lowie heeft volgens anderen ‘zonodig een boek moeten schrijven’, nadat hij eerst begonnen was met bloggen tijdens de ziekte van hun dochter Guusje. Guusje is inmiddels overleden aan kanker. Dat het voor Lowie een uitkomst is om te schrijven heeft geresulteerd in een vervolg op zijn eerste boek ‘KanjerGuusje’.
Lowie schrijft in ‘We houden je vast’ over de ervaringen en de belevenissen binnen het gezin, dat nu doorgaat zonder Guusje. Verder leven zonder je dochter of zusje is voor iedereen op zijn of haar manier anders. Ieder heeft een eigen karakter en ‘gewoon’ doorgaan is er niet bij. Het leven is niet meer ‘gewoon’.
“Er wordt wel gelachen hoor”, stelt Lowie de toehoorders gerust. Maar veel dingen zijn ook ‘schijn’. De andere vijf kinderen in het gezin gaan allemaal op hun eigen manier om met het verlies. Hij noemt voorbeelden en geeft uitleg hoe het er thuis aan toe gaat. Dat ze de dood van Guusje ‘verweven’ in hun leven vindt hij dan ook een beter woord dan ‘verwerken’.
Hij geeft ook tips tijdens de lezing. Adviezen over hoe anderen zouden kunnen omgaan met mensen die pijn of verdriet hebben. Want hoe ontzettend fijn was het dat er mensen om hun heen waren (en zijn) die ongevraagd steun bieden. Dat er bijvoorbeeld gekookt werd in de week voor de uitvaart. Voor heel het gezin door de buren. Dat ze zoveel kaartjes en kleine geschenkjes mogen ontvangen van betrokken mensen, bekend en onbekend (ook nu nog, na twee jaar). Dat mensen langs kwamen om ze iets uit handen te nemen, dat ze van zijn collega’s een ‘dagje uit’ cadeau kregen, dat Guusje in het ziekenhuis bezoek kreeg van een vriendinnetje, want die zag ze toen onmogelijk, enz. De betrokkenheid van mensen is ontzettend belangrijk. Dat geeft een enorme steun.
Verder is het heel belangrijk dat je de trots die je ervaart als ouder naar buiten mag brengen. De trots die je voelt voor je kind, mag er zijn. Die trots zal altijd blijven en kan nooit meer weg gaan. Lowie geeft zelfs toe dat hij ooit gedacht heeft dat een ouder van een te vroeg geboren kind niet dezelfde pijn kon ervaren als een ouder met een kind dat geleefd heeft. Maar hij weet nu dat de trots hetzelfde is en pijn is pijn. Vergelijken moeten we niet doen. Ieder beleeft dat op zijn eigen manier.
Verder put hij veel kracht uit het schrijven en het vertellen van zijn verhalen. Kracht is een ander woord dat hij ons mee wil geven, want dat moet uit jezelf komen om verder te gaan. Om niet te blijven hangen in je verdriet. Want de kans dat je iets nog meer gaat doen dan je al deed, is enorm aanwezig. De schrijver A.F.Th. van der Heijden heeft het dikke boek ‘Tonio’ naar aanleiding van het dodelijke ongeval van zijn zoon geschreven. En die heeft zichzelf ontzettend lang opgesloten in eenzaamheid en is meer gaan drinken. En heel de wereld begreep deze acties, want na zo iets ernstigs is dat toch logisch? Lowie vraagt zich het volgende af : “Maar deed deze schrijver dat niet voorheen ook al? Hij was veel alleen (om te schrijven) en dronk al aardig wat?” Instemmende geluiden klinken. Lowie is meer gaan schrijven maar kan nog altijd behoorlijk praten. Daar is hij dan goed in. Ook ik moet nu lachen. Inderdaad, zo over-compenseer je met je gedrag een stuk verdriet, pijn of ellende. Vrij logisch toch? Doe wat bij je past in je rouw/verdriet/pijn, en waarschijnlijk doe je het dan een beetje meer dan normaal. Maar put er ook KRACHT uit.
Ik beveel het tweede boek van Lowie van Gorp graag aan: We houden je vast
Wil je een boek bestellen? Ga naar de site van Kanjer Guusje.
