Troostfoto = Een foto die troost geeft.
Het is wetenschappelijk bewezen dat een foto van een geliefde pijn kan verzachten. Een foto kan niet alleen pijn verzachten, het kan ook troost bieden. Vandaar de naam troostfoto. Bij de opleiding ‘Word een bekwaam afscheidsfotograaf’ gebruikte de troostfoto als opdracht. De studenten moesten een troostfoto maken of zoeken en deze meenemen naar de les. Ze hoefden niet te vertellen waarom ze deze troostfoto hadden gekozen.
Ik vroeg of ze de foto wilden neerleggen. De anderen vroeg ik of ze er woorden bij wilden plakken, via memo-blaadjes. In stilte liep iedereen rond, keek naar een foto, schreef iets op en ging naar de volgende foto.
Nu waren er woorden van anderen geplakt bij hun troostfoto. Wat zou dat met ze doen? Ik vroeg ze toen om er iets over te schrijven. Want wanneer je naar buiten brengt wat een foto met je doet, gaat het enorm leven. Daarna kun je verder met eventueel verdriet. Een troostfoto van iets of iemand waarbij je troost vindt. Een foto van een geliefde persoon verzacht pijn!!
Win onder aan dit blog een fotoreportage met jouw troostfoto! Maar doe eerst wat inspiratie op…
Marjo Dekker van Moments of Memory fotografie wilde haar troostfoto delen:
Klein gebaar, groot gevoel
Liefdevol, warmte, verbondenheid, ik ben er voor je, vertrouwen…..
Zomaar wat woorden die bij mijn medecursisten voor de opleiding Afscheidsfotografie opkwamen bij het zien van deze foto.
Zonder woorden kun je zoveel zeggen en de ander kan deze taal ook begrijpen.
Als je deze foto ziet zonder de personen die erbij horen voel je al dat deze foto gebaseerd is op liefde, vertrouwen en verbondenheid.
Ik ken de personen wel die elkaar hier vasthouden, het zijn de handen van mijn man en mijn dochter. Het verhaal van hun handen is mij zeer dierbaar, ze maken me blij en verdrietig tegelijk.
Verdrietig om de beschadigde handen van mijn zieke dochter en de wanhoop en angsten die in haar handen te zien zijn.
Blij en dankbaar om het feit dat ze ons zó vertrouwd dat ze zich laat troosten en vasthouden. Blij dat we haar nog kunnen vasthouden…
Blij met de gevende liefde van mijn man, de warmte en kracht van zijn liefdevolle handen. Dit alles maakt dat deze foto mij troost…
Marjo
SYMBOLIEK
Elke dag gaat ze naar de begraafplaats, weer of geen weer, regen of kou, ze móet even dicht bij haar dochtertje zijn. Even haar naam op de steen hardop, of in zichzelf, zeggen. Dan is het net of ze er nog is en of ze dan ineens antwoord geeft: “Mamma, hier ben ik hoor”
Haar gedachten gaan terug naar die dag , nu 2 jaar geleden, toen ze hier ook stond en ze haar liefste schat in de koude grond moest laten zakken en haar alleen achter moest laten. Zo alleen…
Het was de moeilijkste dag van haar leven en ze mist haar meisje elke dag. Op het graf staat nu een mooie steen maar vanaf de allereerste dag staat een klein, stenen engeltje naast het graf. Het lijkt alsof hij slaapt maar dat is schijn, hij houdt de wacht , blijft bij haar dochtertje, altijd…
Als ze deze ochtend wakker wordt is de wereld buiten wit en stil, bedekt onder een dik pak sneeuw. Ze is onrustig wakker geworden uit een droom waarin ze haar kleine meisje niet kon beschermen en kwijtraakte. Als ze op haar vaste gang naar de begraafplaats bij het grafje aankomt ziet ze als eerste het engeltje, half bedekt onder de sneeuw. Ze kijkt en kijkt en voelt zich langzaam rustig worden. Het engeltje doorstaat alles, ook deze kou en sneeuw en blijft waken… een stukje warmte in deze kou.
Ze ziet en weet : de liefde en verbondenheid blijft, ondanks alles… ze voelt zich getroost door de symbolische betekenis van dit engeltje in de sneeuw…
Marjo
Anita Jansen deelde haar verhaal bij haar foto’s
Dit zijn beelden van mijn kinderen en mijn honden.
SAMEN
Mijn kinderen bieden mij troost, omdat zij sinds hun geboorte, altijd een saamhorigheid hebben gegeven aan mijn gezin. Zij hebben mij altijd troost en kracht geboden wanneer ik even in een moeilijkere periode zat.
Mijn twee mannen! Er wordt weleens gezegd dat wanneer je als tweeling opgroeit je meteen een ‘vriendje’ hebt. Ondanks of misschien wel dankzij hun grote karakterverschillen, zijn mijn zoons inderdaad elkaars beste maatjes.
Door een scheiding heb ik mijn kinderen vanaf hun tweede levensjaar alleen op moeten voeden.
Ik ben dan ook enorm trots op het resultaat nu ze bijna op eigen benen staan. Het zijn twee enorme gezellige, openhartige en liefdevolle ‘boys’ geworden. We hebben het ontzettend fijn met elkaar!
Ook heb ik gekozen voor foto’s van mijn honden, want ik vind het heerlijk om met hun, een lange wandeling te maken. Hierbij kan ik mijn gedachten op een rijtje zetten en mijn hoofd leeg maken, om vervolgens weer tot nieuwe inzichten te kunnen komen. Dit kan soms zo verhelderend werken!
Het wandelen ervaar ik als een vrijheid in ruimte en tijd. Waardoor bewuster stil gestaan kan worden in het leven van ‘nu’.
Het sleutelwoord in ons leven is ‘SAMEN’.
SAMEN met elkaar kun je grotere bergen verzetten dan in je eentje.
SAMEN met elkaar geniet je dubbel van de leuke dingen in het leven omdat je het met elkaar deelt
SAMEN kun je ook je verdriet verwerken, want die arm om je heen heeft zo nu en dan iedereen nodig!
Een klein simpel woordje met een grote waardevolle inhoud!
SAMEN!
Anita
Daisy Renders schreef over haar troostfoto’s op haar website>>
Welke foto geeft jou troost en waarom?
Wil jij een fotoreportage winnen? Heel graag hoor ik jouw verhaal en zie ik jouw troostfoto. Want ik wil weten of het klopt wat de wetenschap beweert; of een foto van een geliefd persoon pijn kan verzachten of troost kan geven.
WIN een fotoreportage.
Je kunt inzenden en meedoen tot 22 mei 2015
Op Facebookpagina van BoukjeCanaanAfscheidsfotograaf wil ik je uitnodigen om mee te doen met deze troostfoto actie. Maar ook wanneer je liever niet je foto online laat zien mag meedoen!!
Je kunt meedoen als je het volgende doet:
- Deel jouw verhaal met mij EN stuur de troostfoto naar mij op dit e-mailadres: info@boukjefotografie.nl
Voorwaarden:
Het verhaal met de troostfoto wil ik graag delen in de opleiding om ook stemmen te kunnen krijgen voor een winnaar. De stemmen komen van de 13 studenten van de opleiding “Word een bekwaam afscheidsfotograaf”, die bijeen komen op 22 mei 2015. De winnaar krijgt uiteraard persoonlijk bericht.
Je mag je verhaal ook hieronder delen, of op de Facebookpagina. Maar wellicht is dat voor sommigen een flinke drempel. Vandaar dat ik deze actie aangepast heb, maar hieronder reageren mag uiteraard ook.
Succes!!
Nooit eerder bedacht ik me hoe belangrijk een foto van een afscheid was tot een dierbare vriend van me overleed. Ruud, een excentrieke verschijning. Een man met een doel, maar ook een warhoofd soms. Ideeen had hij genoeg, en daardoor konden we uren aan een stuk filosoferen over wat we met ons leven gingen doen. Over moeilijke dingen hadden we het eigenlijk niet. Want onze gesprekken waren te kort om die dingen te behandelen, maar als de tijd er wel was, werd alles van het laatste half jaar besproken. Ik, net puber-af, een onzeker meisje die vaak conflicten had kon veel van hem leren. Zo was ‘een vreemde een vriend die je nog niet kent’ volgens Ruud. Maar ook leerde hij me dat ik pas dingen op kon lossen als ik mijn Eigen fouten zou herkennen, toegeven en er mijn excuus voor aan zou bieden. “Je zal zien dat je dan veel verder komt!”. Ik hoor het hem nog zo zeggen.
Omdat we het altijd zo druk hadden met plannen bedenken en filosoferen over het leven hebben we eigenlijk nooit foto’s samen gemaakt. En dat werd pas pijnlijk duidelijk toen Ruud ziek werd. Non-hodgkin Lymfeklierkanker. Oneerlijk trouwens ook, hij had al zoveel meegemaakt. Een jaar lang heeft hij gevochten tegen zijn ziekte, met verrassende resultaten. De ene week waren zijn bloedwaarden te goed om in het ziekenhuis te blijven.. De andere week lag hij ineens in quarantaine en kwamen er, zoals hij het noemde: marsmannetjes binnen om zijn bed te verschonen. Het ging slecht met Ruud. Maar op het moment dat hij zich voor een van de laatste keren goed voelde gaf hij (bleek later) zijn eerste afscheidsfeestje. Uit het hele land kwamen mensen om afscheid te nemen maar Ruud bleef knokken en een paar maanden later stonden we weer in hetzelfde cafe, in dezelfde stad, met dezelfde mensen. Oja, en een cameraploeg. Want omdat Ruud tijdens zijn ziekte het doel had gesteld op zijn verjaardag 100.000 euro bij elkaar te krijgen voor het KWF was er media om een documentaire van hem te maken.
Maar dit keer was het wel een afscheid.. Drie dagen later overleed Ruud aan de gevolgen van zijn ziekte. En deze foto? Deze foto was de eerste en de laatste foto die we samen hadden, op de avond van zijn afscheid..